نواز ادم جالبی بود اما نام او که از نوازش و لطافت و این جور چیز ها می اید هرگز با شخصیتش سازگار نبود ، شاید نام کاملش نوازعلی بود شاید هم پیشوند یا پسوند دیگری داشت ، از ان دست هزاره هایی که سر و وضعش نشان می داد یک پیسه هم درون جیبش نیست و همین طور هم بود ، اندامی تکیده با یک کاپشن سیلور و یک شلوار نخی که فکر می کردی از غنایمی ست که از کشتی نوح بدست اورده است.
ایمان داشتم اگر کفش هایش را درب مسجدی در می اورد سالها هیچ دزدی به خود زحمت بردنش را نمی داد ، صورتی باریک و افتاب سوخته داشت که به زحمت می توانستی چند لاخی ریش و پشم در ان ببینی ، ارام صحبت می کرد انقدر که برای شنیدن برخی از کلماتش بی اختیار چشم تنگ می کردی و گوش سمت راستت را کمی به او نزدیک می کردی که صحبتش را بشنوی .
اخلاق بخصوصی داشت ، هیچ حرف و صحبتی نبود که در مخالفت با او بزنی و او قانع شود که حق با توست ، هیچگاه نمی توانستی در مسابقه محق بودن از او پیش بیفتی همیشه مرغش یک پا داشت ، هیچ گاه سعی نمی کرد جلوی صاحب کارهای ایرانی اش لهجه و شیوه ی صحبتش را عوض کند و هزارگی صحبت نکند برایش مهم نبود که مخاطب ایرانی اش کلام او را می فهمد یا نه ، کاری که بیشتر ما افغان های ساکن ایران انجام می دهیم یعنی اینکه سعی می کنیم مثل خود انها صحبت کنیم ، نواز اما یک استثنا بود برایش مهم نبود که طرف می فهمد یا خیر ، برای همین بود که صاحبکارها می نشستند و از کارهایشان با خیال راحت صحبت می کردند صحبت هایی که دوست نداشتند ما کارگرها بشنویم ، اما وقتی نواز انجا بود او را نادیده می گرفتند ، به این خیال که وقتی صحبت های نواز را نمی فهمند لابد او هم پارسی صحبت کردن انها را نمی فهمد ، اما نواز از سیر تا پیاز داستان را می فهمید.
نواز بر سر سفره که می نشست با ان جثه ی ریزش مثل یک شیر غذا می خورد ،او بیرحمانه همه سهمیه ی گوشت که میان ما مشترک بود را می خورد ، بدون اندکی تعارف و یا عذاب وجدان ، بعضی از ما از این کارش ناراحت می شدیم اما من شخصا زیاد جدی اش نمی گرفتم ، چون می دانستم او هشت سال تمام در افغانستان برای این گروه و ان دسته جنگیده است لابد همقطارانش همین بلا را بر سر او می اوردند و او سال ها یاد نگرفته بود که می شود تعارف کرد و یا دسته کم به سهم خود قانع بود ، همین ارام صحبت کردنش هم نوعی عادت از همان جنگ ها بود ، زیرا می گفت باید ارام صحبت می کردی تا صدایت دشمن را جلب نکند و گوش هایت را تیز کنی تا بدانی تا چند ده متری ات چه خبر است ، این شرایطی بود که هشت سال تمام او ان را رعایت می کرد و حالا نمی توانست ترکش کند.
برایم تعجب اور بود که او چند روزی از عروسی اش نمی گذرد اما برای کار به این شهرستان دور امده و چطور تازه عروسش را رها کرده است ، در حالی که هرگز هیچ نشانی از دلتنگی در وجودش نمایان نیست. برای این مرد کوچک اندام سرسخت ، زندگی تکه ی سنگی بود که به جای قلب در سینه اش جای داده بود. همه چیز خصوصا حرف های جدی و احساسی برایش مسخره بود ، به هیچ کدام از مرخصی های چند روزه نمی رفت و همین طور انجا می ماند.
در افغانستان کم نیست ادم هایی که مثل نواز زندگی دست نوازشی بر سرشان نکشیده ، ادم های که جنگ ،فکر و ذهنشان را عوض کرده است،سالها زمان لازم است برای ترمیم زخم های جنگ از روح این دست ادم ها .
مدتها از نواز بی خبر بودم تا اینکه از دوستان شنیدم همسرش را بر اثر یک بیماری سخت از دست داده واو صاحب فرزند دختری شده است.
رادیو وبلاگ یادداشت های یک مهاجر افغان
دانلود فایل صوتی این پست با صدای نویسنده. ( حجم : ۳ مگابیت )
