بفرمایید بنشینید صندلی عزیز

برای خیلی از ما طنز یعنی اینکه یکی بیاید و حرف خنده داری بزند ادایی و شکلکی در اورد و بعد دهان هایمان تا بناگوش باز شود ، از ته دل بخندیم . خیلی وقت ها طنزبا مسخرگی و یا استهزاء دیگری همراه است .

اگر نگاهی به لطیفه هایی که میان مردم جاریست بیاندازیم بیش از نیمی از انها به یکدیگر خندیدن است ، بیشتر لطیفه های ایرانی با کلمه های " ترکه .... لره .. شمالیه.... غضنفر " شروع می شوند. برای ما افغان ها هم داستان همین است ، کوهستانی خطاب کردن قوم هزاره ، شوخی با سادگی و ساده لوحی مردمان شمال افغانستان ، شکل و شمایل و طرز لباس پوشیدن پشتون ها و یا لهجه ی هراتی ها را تقلید کردن همه ، مثالهایی از این دست اند.

همه اینها برای این است که به ما یاد نداده اند طنز یعنی چه . داستان ها و نمایش های طنزی که در مدرسه ها برای ما ترتیب داده بودند پر بود از مسخره بازی و لودگی ، طنز برای ما یعنی لودگی ، خالی از هر گونه معنا . یعنی اینکه بیایی صدای خر در اوری و بعد همه برایت کف بزنند.

کار اکبر اکسیر شعر گفتن است ، اما او در این معجون شعری اش طنز را هم ریخته است ، طعم واقعی اش اما تلخ است ،شکر طنز تنها لایه بیرونی شعرش  را پوشانیده است ، طنزی  که مزه ی تلخ می دهد . شعر فرانوی اکبر اکسیر  ، خواندنش هی بدک نیست ، همه کتاب را که ورق بزنی به شعر شباهتی ندارد ، اما تو را ارضاع می کند ، لبخند خواهی زد ، لبخندی که زود از لبانت محو می شود .

اکبر اکسیر وقتی کتاب بینوایان را می بیند یاد ویکتور هوگو نمی افتد بلکه طرح جلد گالینگور زرکوب است که او را به فکر وا می دارد :

بینوایان

با جلد گالینگور زرکوب

شیک و پیک    چاق و چله

به قیمت

خرج یک ماه بینوایان

                   به بازار امد

تا دختر عالی جناب ایکس

در ویلای اختصاصی شمال فصل فصل بخواند

و به گیس کوزت های جهان

                                  قاه قاه

                                          گریه کند!

و وقتی شعر " غیرت " او را می خوانی ، می اندیشی ، به سیاه پوشی ،

 به ان همه تیغ هایی که برای غیرت اخته می شوند.

از میان طنز نویسان افغان تنها "کاکه تیغون"عزیز را می شناسم که او هم چند صباحی ست افتاب مهربانی اش بر ما نمی تابد خدا کند که جور باشد و بی غم .